Kot Turecki Van

Turecki van to rasa kotów domowych pochodzących od kotów z rejonu jeziora Van we wschodniej części państwa tureckiego - Wschodniej Anatolii. Nazywane są w języku tureckim "wan kedisi" ("Van Kedisi"), w języku ormianskim "wana katu" , a w języku kurdijskim "piszyka wane" (Pişika Wanê)). Jeden z niewielu kotów, które wychowane w pobliżu wody potrafią i lubią pływać. Za odrębną rasę został oficjalnie uznany w 1969 roku.

                                    Wygląd

Klasyczny Van jest śnieżnobiały, jedynie na głowie ma jedną albo dwie rozdzielone plamki w kolorze rudym i w tym samym kolorze ogon. Obecnie są znane różne odmiany barwne tych kotów - czarne, niebieskie, kremowe, szylkretowe (zawsze muszą występować plamy na głowie i ogon w tym samym kolorze). Koty te mogą mieć oczy bursztynowe, niebieskie albo różnokolorowe (jedno niebieskie, drugie bursztynowe), co objaśnia się wadą wrodzoną, zwaną różnobarwnością tęczówki (łac. heterochromia iridis). Opis ten dotyczy kotów hodowlanych rasy Van.
Obecnie hodowcy starają się o uznanie odmiany kota Van zwanego w Turcji "Van Kedisi". Istnieje przekaz mówiący o świętych kotach znad jeziora Van. "Van Kedisi" różni się wyglądem od kotów rasowych hodowanych obecnie. Jest wiele śnieżnobiałych "Van Kedisi", które są głuche. W większości ras istnieje podejrzenie głuchoty u kotów białych, gdy co najmniej jedno z oczu ma kolor niebieski. Ostatnio związek hodowców TICA uznał białą odmianę barwną kota Tureckiego Van. W hodowlach Vanów pojawiały się czasem śnieżnobiałe kocięta. Obecnie gdy TICA dopuściła do hodowli białego Vana, ich liczba wzrasta, a hodowcy zaczynają mówić o przypadkach białych kotów w dotychczasowych hodowlach.
Badaniem białego Vana zajęło się Centrum Badań Van Kedisi, które prowadzi badania nad odtworzeniem naturalnej populacji tych kotów, które są jednym ze skarbów narodowych tego kraju. Badania te dołączono do dokumentacji przedstawionej komisji hodowlanej rozpatrującej dopuszczenie białego Vana do hodowli^[4].

                                       Cechy szczególne

Rasa ta wykształciła oprócz umaszczenia i koloru oczu jeszcze kilka unikatowych cech. Jedną z nich jest futro, które szybko obsycha z wody. Kot ten posiada tylko jeden rodzaj sierści - okrywową, nie ma natomiast puszystego podszerstka. Z tego powodu nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Drugą cechą jest powiększony fałd skóry między kolejnymi pazurami. Kot w wodzie rozcapierza łapę, a powiększony fałd skóry działa jak płetwa.

                                                         TEMPERAMENT I CHARAKTER

Turecki van ma średni temperament. To kot silny, zrównoważony i wesoły. Choć przywiązuje się do wszystkich domowników, to zwykle wyróżnia w jedną osobę w rodzinie. Asystuje jej nawet w łazience i bez oporów wykąpie się z nią w wannie. Ponieważ w naturze tureckie vany doskonale łowiły ryby, dlatego nie boją się wody i jako jedyne koty chętnie pływają. Van jest bardzo towarzyski, serdeczny i gadatliwy. Bywa też uparty i ma własne zdanie na każdy temat. Nadaje się na przyjaciela dla dzieci - nie zachowuje się agresywnie, jest cierpliwy i tolerancyjny. Lubi się wspinać i z góry obserwować otoczenie, dlatego warto sprawić mu koci słupek z podestami - będzie mógł na nim także odpoczywać i ostrzyć pazury. Turecki van jest inteligentny i bardzo ciekawski - nic nie umknie jego uwadze. Nie lubi samotności, dlatego najlepiej czuje wśród innych kotów; potrafi też żyć w dużej przyjaźni z psem. Nie potrzebuje wiele miejsca i może mieszkać nawet w małym mieszkaniu. Lubi raz na jakiś czas wyjść na świeże powietrze, np. na zabezpieczony balkon lub na spacer na smyczy. Kociąt tej rasy powinny się zbyt szybko wypuszczać z hodowli; najlepiej, gdy mogą przebywać z matką do około 3 miesiąca życia. Wyrastają wówczas na bardziej zrównoważone i pewniejsze siebie osobniki.

                                                                        PIELĘGNACJA

Pielęgnacja jest bardzo łatwa, sierść nie kołtuni się i prawie nie wymaga czesania. Tylko w okresach linienia powinno się systematycznie usuwać martwy włos. Specyficzna budowa włosa - kształt pustego w środku stożka - i brak podszerstka sprawiają, że bardzo szybko schną po kąpieli.