Kot Bengalski

Historia

Koty bengalskie powstały poprzez skrzyżowanie dzikiego kota bengalskiego z kotem domowym, w celu uzyskania kota domowego o pięknym umaszczeniu, zbliżonym do lamparta. We wczesnych krzyżówkach wykorzystywano np.koty egipskie, Indian Maus, burmskie i nieuznane rasy domowe. W miarę rozwoju tej rasy, czwarte pokolenie zostało ponownie skrzyżowane z lampartami azjatyckimi. Pierwsze trzy pokolenia tej właśnie krzyżówki są uznawane jako rasowe bengale (foundation bengals). Ostateczna, całkowicie udomowiona, uznana przez międzynarodowe organizacje rasa to tzw. SBT Bengals.

Cechy

Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości wytrwale maszerując. Dobrze czują się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów wypróżnia się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana).
Można się spodziewać, że nowa rasa, wywodząca się od dzikiego kota odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego genetycznego dziedzictwa, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję niewątpliwie odziedziczoną po przodkach.
Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zmiany w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione i gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację, zazwyczaj uciekają do cichego schronienia.

 Typowy kot bengalski jest średniego do dużego wzrostu, o muskularnej, mocnej budowie ciała, przypominającej dzikiego przodka. Sprawia wrażenie "czujnego". Długość ciała waha się w granicach 40-50 cm ( długość tułowia bez ogona). Waga dorosłych samców wynosi zwykle powyżej 8,0 kg, chociaż często spotyka się samce o wadze nieco mniejszej. Wyjątkowo samce osiągają wagę ok. 10,0 kg. Samice są o ok. 1,5-2,0 kg lżejsze.

Waga kota bengalskiego nie jest tak istotna jak mocna budowa ciała, pełne gracji ruchy przywodzące na myśl spacerującego w dżungli dzikiego kota a przy tym wspaniałe usposobienie i zachwycająca osobowość.

Wygląd

Głowa

Zbliżona kształtem do klina, nieco wydłużona, o zaokrąglonych kształtach, relatywnie mała w stosunku do tułowia. Nie typu orientalnego. Nieco szersze policzki są dopuszczalne u dorosłych samców. Profil: linia czoła tworzy delikatny ( ale wyraźny ) łuk z linią nosa. Łuk ten kończy się bardzo delikatnym stopem w dolnej partii nosa (mniej więcej w linii łączącej dolne kąciki oczu). Nos długi i szeroki, z minimalnym wklęśnięciem (stopem), wydłużony nieco powyżej granicy oczu. Wydatne, wysoko położone kości policzkowe. Kufa pełna, szeroka, wydatne poduszeczki wąsów. Mocny podbródek. Wyraz pyszczka zdecydowanie odbiega od wyglądu kota domowego - ma sprawiać groźne wrażenie.

Uszy

Małe lub średnie, zaokrąglone, szerokie u nasady. Położone na szczycie głowy, w maksymalnym oddaleniu. Z profilu sprawiają wrażenie pochylonych ku przodowi.

Oczy

Duże i owalne. Lekko migdałowy kształt dopuszczalny.

Tułów

Długi, ku tyłowi wznoszący się powyżej łopatek (kształt tułowia trapezowato poszerza się ku tyłowi). Krzepki, muskularny, szczególnie u samców. Nie typu orientalnego. Szyja długa, muskularna, szeroka, proporcjonalna w stosunku do tułowia.

Ogon

Średniej długości, gruby, zaokrąglony i czarny na końcu. Kot śledzi i "podchodzi" zabawkę lub innego kota "trzymając" ogon nisko, balansując koniuszkiem.

Szata

Włos krótki do średniej długości. Dopuszczalny dłuższy u kociąt. Futro gęste, bardzo delikatne i miękkie w dotyku, u wielu kotów bengalskich lśniące i połyskujące w promieniach słońca jakby "przyprószone" złotym pyłem (w języku angielskim ten typ okrywy włosowej zwany " glitter").

Wady: zbyt ciemny kolor podstawowy, zbliżony do koloru cętek, słaby kontrast. Cętki układające się pionowo, dające wrażenie pręgowania. Układ cętek w kształcie "oka byka". Długie, szorstkie futerko. Białe plamki, wyróżniające się na tle koloru podstawowego (ale równomiernie biała lub bardzo jasna szyja, klatka piersiowa, brzuch). Dyskwalifikacja: brak cętek na brzuchu.

Umaszczenie: bierzemy tutaj pod uwagę kolor okrywy włosowej oraz kolor wzoru na futrze. Bez względu na odmianę kolorystyczną wzór na futrze tworzą cętki (spotted bengal cat) lub plamiste wzory przypominające rysunek na marmurze (marble bengal cat).
Cętki mogą różnić się wielkością i kształtem. Spotyka się cętki owalne, w kształcie grotów strzał, półksiężyców czy odcisku łap drapieżnika. Wymagany jest maksymalny kontrast pomiędzy nimi a kolorem podstawowym i wyraźne, ostre krawędzie.
"Marmurkowe" bengale różnią się pomiędzy sobą wielkością i kształtem wzoru a także jego wybarwieniem Niekiedy spotyka się efektowne wzory, które wewnątrz przyjmują barwę koloru podstawowego a ku brzegowi stają się coraz ciemniejsze.

Ostateczny wzór futra, odcień koloru podstawowego oraz kontrast uwidacznia się dopiero około 6 miesiąca życia kociaka, kiedy to kończy się etap, zwany w języku angielskim "ugly fuzzies". U kociąt nadmierna długość włosów zamazuje rzeczywisty rysunek i przesłania barwę. Kolor podstawowy ciemnieje z wiekiem, powodując, że kontrast między nim a cętkami staje się coraz słabszy. Im ciemniejszy kolor podstawowy u młodego kota tym ciemniejszy stanie się w okresie późniejszym.

Charakter i temperament

Niezwykle inteligentne, wiecznie skore do zabaw, towarzyszą we wszystkich czynnościach domowych, nie wyłączając sprawdzania zawartości zmywarki, kosza na śmieci czy temperatury garnka stojącego na piecyku. Chętnie aportują piłeczkę. Przybiegają wołane po imieniu i odpowiadają lekko ochrypłym głosem. Koty bengalskie modulują swój głos od popiskiwania poprzez właśnie lekko ochrypłe miauczenie po odgłosy przypominające gruchanie gołębia czy groźne warczenie w sytuacji gdy próbują przestraszyć "wroga". Bardzo przywiązują się do właściciela, szczególnie, jeśli w domu nie ma innego kota, mogącego zastąpić towarzystwo człowieka i zawsze starają się być w pobliżu - niechętnie na rękach ale zawsze tuż obok, na kanapie, na biurku przed ekranem komputera lub tuż za plecami, wtulone w oparcie fotela i wszędzie tam gdzie właśnie przebywa ich opiekun. Przy swoim dzikim wyglądzie mają cudowne usposobienie najzwyklejszego kociego pieszczocha.