Kot Tajski

Tajski jest sklasyfikowane rasy kotów, podobna, ale różni się od współczesnego zachodniego kota Syjamskiego
Nie ma sporu, że koty, które zostały przywiezione z Syjamu do krajów zachodnich w 19 i początku 20 wieku były szersze funkcje niż dzisiejszej zachodniej Siamese . Choć tajski, znany w Tajlandii jako Wichien-Maat, ma wspólne pochodzenie z zachodniego Siamese, pokolenia oddzielnej hodowli tych dwóch kotów wspierali rozwój dwóch odrębnych ras. Międzynarodowy Cat Association (TICA), zatwierdzony Wygląd kotów syjamskich starego typu, które mają być pokazane jako tajski we wstępnym kategorii New Breed, 17 lutego 2007. Zatwierdzenie to dla kota, który reprezentuje na początku 20 wieku kotów syjamskich i nadal znajduje się w hodowli Tajlandii (w Tajlandii ten kot został nazwany Wichien-Maat) i wykazano, począwszy od 1993 r. w Europie. Na całym świecie zarejestrowanych syjamski i importowanych Wichien-Maats odegrały kluczową rolę w rozwoju tajskiego kota. Hodowcy międzynarodowym połączyły się, aby zapisać w starym stylu wygląd i promować autentyczną kota, którego korzenie można śledzić bezpośrednio do Tajlandii (dawniej zwany Siam). Począwszy od 1 maja 2010 roku, tajski posiada status Championship w TICA, umożliwiając mu rywalizować wraz z innymi rasami pedigreed kotów.
Tajski / Old Style syjamski i nowoczesny Zachodnia akcji syjamski wspólność dalekich krewnych, gen ostrym i wychodzące, ludzie, kochający, osobowością wokalnym znanym na Zachodzie na początku importu syjamskiego. Ale na dokładnym zbadaniu dowodów, wywołuje wrażenie, że ostatnie tajskie Bloodlines nie są powszechnie obserwowane w zachodnich liniach syjamskiego dziś i kotów tajskich utrzymać wygląd odrębną od zachodniej pokazu kotów syjamskich. Tajski Bloodlines są konglomeratem syjamski i / lub importowana Wichien-Maat.
Podstawowe cechy tajski to, że jest ostro kot zagranicznych typu ciała ust bardziej wydłużony niż średnia Zachodniej kota domowego, ale mniej niż współczesnego zachodniego Siamese lub orientalne, które klasyfikowane są jako orientalnym typie); posiada zmodyfikowany klin kształtna głowa, profil z długim płaskim czołem i nie ostry nos złamać lub zatrzymanie; ma krótki, płaski, leżący jednej warstwie i nie przenosi gen długich włosów; jest zarejestrowanym rodowód sięga początku Siamese bez Zachodnia krótki krajowy przodkowie włosów lub dokumentacji przywozu z Tajlandii. Założeniem tajski kot jest pomóc zachować stary wygląd, a jednocześnie zapewnić przyszłość, która skupia się na zdrowych zróżnicowanych linii i autentyczności i osobowości z Siamese starym stylu.

Historia Kot tajski

W Tajlandii to elegancki kot znany jest jako Wichien Maat co oznacza "księżyc diament" lub "diamenty i złoto". Wichien-Maat, wraz z innymi kotami, jest nazwane, opisane i zilustrowane wieków temu w "Maew Tamra" tomikiem wierszy kotów transkrypcji przez Martina Clutterbuck w Koty syjamskie Informator:. Legends i rzeczywistość (2004)  Over roku, Wichien-Maat pozostał wierny swojej pierwotnej hodowli, która jest nadal widoczne dzisiaj w Tajlandii i pozostaje popularny kot.
Począwszy od końca 1800 roku, Wichien-Maat został po raz pierwszy importowany do Zachodu, począwszy od Anglii, a koty stały się znane jako "syjamski" czy "Royal kota Syjamu", od nazwy dynastii panującej w Tajlandii w tym czas. Hodowców kotów byli pod wrażeniem bezpieczne, "kuna twarzach" koty tak bardzo różni się od krępy i zaokrąglony ras rodzimych i długowłosych. Zachodnia hodowcy chcieli podkreślić i nasila cechy, które sprawiły, że koty tak różne i dzięki selektywnej hodowli, opracowali oni coraz bardziej wydłużony, kątowe, drobniejsze-trybowanego typ kotów syjamskich. Ta "nowoczesna" lub "show w stylu" typ kotów syjamskich dominuje w salach wystawowych rozpoczynających się w drugiej połowie 20. wieku. Jako nowy wygląd wzrosła popularność, niektórzy hodowcy w Anglii, Europie i Ameryce Północnej nadal zachować wygląd starego typu syjamskiego importowany po raz pierwszy, a kot nadal często spotykany dziś w Tajlandii jako Wichien-Maat.
Na początku 1990 pionierski Niemka wprowadziła kota syjamskiego, że reprezentowane klasyczny wygląd kotów syjamskich starego typu do hal wystawowych w Europie. Zadzwoniła kot "Tajski". Jej oddanie do rewitalizacji starego wyglądu przy użyciu syjamskich Bloodlines inspirowane europejskich hodowców do rozpoczęcia hodowli i pokazano kota o nazwie "Tajski". W rezultacie liczne niezależne kluby opracowały własne standardy rasy tak ich członkowie będą promować te koty. Po drugiej stronie Atlantyku w Ameryce Północnej, inny hodowca pracował z pasją aby zachować stare Bloodlines, które nie były widoczne w show-stylu Siamese. To hodowca udał się do Tajlandii, aby zaimportować nowych linii hodowlanych. Razem, amerykańscy i europejscy hodowcy zaczęli dzielenie Bloodlines i pracy wspólnie przez mały klub rasy zwanej Prestwick-Beresford Old-Style syjamski Rasa Preservation Society (PREOSSIA).
W 2006 roku projekt poszedł do przodu, aby rozpoznać w starym stylu syjamskie jako "tajski" w The International Cat Association TICA), i zwolennicy starego wyglądu spotkał się w Hanowerze, w Niemczech, do wprowadzenia tajski propozycję rasy. Od 2007-2010 to bardzo stara rasa przemieszczane przez nowego procesu rasy w TICA, wymagające dokumentacji aktywnego hodowców, rejestracji kotów i matek i pokazano koty w wielu różnych regionach. W dniu 20 stycznia 2010, TICA deska głosowali, aby przejść do początku stanu tajski Championship w dniu 1 maja 2010 roku.  W tym dniu, tajski zaczął konkurować wraz z innymi rasami w Tica klas Mistrzostw.

Wyjątkowość tajskiego rasy jest to, że nie tylko jest umiarkowany wyglądające ostro kot, ale również ma potencjał do produkcji zdrowych i genetycznie zróżnicowany koty pokazują, że prawdopodobnie będzie kontynuowane inspirujących pokolenia entuzjastów syjamskiego. Wzorzec rasy w Tajlandii pozwoliły na dopuszczalnych outcross zarówno zachodniego Siamese zarejestrowanych głównych rejestrów i importowane Wichien-Maat. Charakterystyczne cechy, które oddzielone tajski z zachodniej kotów syjamskich i Tonkinese odegrał ważną rolę w przyjęciu tajski w salach wystawowych.

                       Kot Maine Coon

Maine Coon [czytaj: mejn kun] – rasa kotów pochodzących z Ameryki Północnej. Koty rasy Maine Coon wyróżnia wielkość (są jednymi z największych kotów domowych), inteligencja i żywiołowość.

Sześciomiesięczny Maine Coon

Historia

Maine Coon jest jedną z najstarszych ras kotów w Północnej Ameryce. Pierwszego Maine Coona napotkano na amerykańskim północnym wschodzie, na terytorium zwanym obecnie Nową Anglią.
Istnieje wiele hipotez tłumaczących powstanie rasy Maine Coon.

• Pierwsza zakłada, że występowały one dziko w stanie Maine skąd wzięły swoją nazwę. Człon nazwy Coon odnosi się do popularnej teorii, że są one wynikiem skrzyżowania kota domowego z szopem praczem (ang. racoon, popularnie coon). Chociaż pręgowany Maine Coon ze swoim pięknym pełnym ogonem wygląda jak szop pracz, połączenie takie genetycznie byłoby niemożliwe.
• Inne wyjaśnienie odwołuje się do sprowadzenia kotów Angora Marie-Antoinette przywiezionych do Ameryki przez żeglarzy i europejskich kolonistów w końcu XVIII wieku.
• Trzecia historia odnosi się do wikingów, którzy mogli zabrać norweskie koty leśne na pokłady swoich statków gdy podróżowali przez Ocean Atlantycki do Nowego Świata. Norweskie koty leśne wyglądają podobnie do Maine Coonów i te koty mogły się skrzyżować z miejscowymi kotami, dając tym samym początek tej rasie.

Maine Coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano go na wystawie w Nowym Jorku w 1860 r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA. FIFE uznała ją oficjalnie w 1983.

Sześciotygodniowe kocięta Maine Coon

Wygląd

Maine Coon to kot pół-długowłosy średniego typu orientalnego. Średni ciężar dorosłego samca to 6 do 10 kilogramów, a samicy 4 do 7 kilogramów. Ciężar kotów Maine Coon sięga jednak często 11 kilogramów i więcej, a ich długość 1 metra. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw - podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach, a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę. U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby.

Charakter

W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko piękną, lecz przede wszystkim pożądaną ze względu na to, że jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej prospołeczne, towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu.

Kot Savannah 

Savannah - kot wyhodowany z krzyżówki kota domowego i Serwala. Zostały uznane jako odrębna rasa przez TICA oraz amerykańską organizację hodowlaną REFR.

Opis rasy

Koty te mają wyraźne cętki, które są zawsze czarne lub brązowe(W tym przypadku czarne) . Są też bardzo podobne do swoich przodków. Mają duże uszy, wyraźne policzki oraz wydłużony korpus i nogi. Ich charakter jest przyjacielski (lubią się bawić).

                                    Ciekawostki

Savannah to rasa kotów, która w odróżnieniu do innych kotów nie stroni od wody. Istnieją dwie rasy o tej samej nazwie. W Wielkiej Brytanii wyhodowano krzyżówkę kotów Bengalskich i Syjamskich. Efektem tego jest niebieskooki kot o budowie syjama, ale z ubarwieniem kotów bengalskich.

                       Kot Syjamski

Kot syjamski - jedna z najstarszych i najdłużej znanych ras kotów domowych.

                        Pochodzenie

Koty syjamskie pochodzą z Dalekiego Wschodu (Syjam to współczesna Tajlandia). Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się już w XVI wieku.

                                      Wygląd

Ich cechą charakterystyczną jest umaszczenie point, które pokrywa maskę, uszy, łapy i ogon. Posiada duże, niebieskie oczy. Jest to kot szczupły, o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie. Kocięta rodzą się białe, zaczynają się wybarwiać dopiero w drugim tygodniu życia.

Charakter

Są bardzo inteligentne, chętnie uczą się różnych sztuczek. Ciekawskie, śmiałe, łatwo nawiązują kontakty i lubią wizyty gości. Dobrze czują się w obecności innych kotów lub psów. Mają duży temperament, znane są z przywiązania do właściciela, jeśli go stracą, mogą to nawet przypłacić zdrowiem. Starają się towarzyszyć opiekunowi we wszystkich domowych czynnościach, głośno domagają się pieszczot i zainteresowania. Bywają także zazdrosne. Nie powinny być posiadane przez osoby, które większość czasu spędzają poza domem.

Większość kotów syjamskich ma doskonały apetyt, dlatego utrzymanie szczupłej sylwetki takiego kota jest dla właściciela niemałym wyzwaniem. Koty syjamskie odznaczają się długowiecznością – mogą żyć nawet 20 lat.

Kot Japoński Bobtail

Kot japoński bobtail - rasa kotów krótkoogonowych (z jęz. angielskiego bobtail znaczy krótko obcięty ogon). Krótki ogon jest efektem mutacji genetycznej spowodowanej uzewnętrznieniem genów recesywnych.

 

 

 

 

Budowa ciała

-Tułów długi, dobrze umięśniony.
-Bardzo krótki ogon, zakrzywiony lub zawinięty o długości do 10 centymetrów.
-Trójkątna głowa z wysokimi kośćmi policzkowymi.
-Duże uszy.
-Oczy owalne, szeroko osadzone, duże, skośne w kierunku uszu.
-Waga od 2,5 do 4 kg.

                          Ubarwienie

Tradycyjne odmiany to: biała, czarna, ruda, dwubarwna, szylkretowa i tzw. mike (jap. trzy futra) czyli łaciate, z przewagą łatek na głowie, ogonie i nogach. Może też występować w innych kolorach. Motywy na sierści powinny być wyraźne i intensywne. Barwy oczu uzależnione od koloru sierści.

Typ sierści

Bez podszycia. Krótkowłose mają sierść jedwabistą. Występują także                   odmiany długowłose.Na karku i nogach często dłuższe włosy.

                                 Pielęgnacja

Linieje nieznacznie. Dla każdego typu sierści zaleca się sporadyczne szczotkowanie.

                                 Pochodzenie

Trójbarwna odmiana japońskiego bobtaila do dziś uważana jest w Japonii za przynoszącą szczęście. Sprzedaje się tam małe figurki kotów z łapkami uniesionymi w tak zwanym geście łagodzenia, a na gankach wielu domów znaleźć można rzeźby "witającego kota”. Opisy kotów z krótkim ogonem pochodzą z III wieku. Wzmianki o kotach w świątyniach oraz inne poszlaki wskazują, że japoński bobtail jest bardzo starą japońską rasą, będącą niegdyś w posiadaniu arystokracji. Po drugiej wojnie światowej amerykańscy żołnierze sprowadzili do Stanów Zjednoczonych kilka kotów nieznanej wtedy jeszcze rasy z krótkim, grubym ogonkiem. Rasa ta została oficjalnie zarejestrowana w roku 1971.
Główną cechą charakterystyczną japońskiego bobtail’a jest oczywiście jego ogon, który mierzy około 6 cm. Zdarza się, że kręgi ogonowe, które często są ze sobą połączone, przy dotyku sprawiają ból. Oczywiście historia powstania rasy japoński bobtail jest podobna do historii kurylskiego bobtail’a – rasy, która została zauważona dopiero po otwarciu się Związku Radzieckiego na zachód. Gruba, długa szata i krępy korpus odróżniają bobtail’a kurylskiego od japońskiego. Pomimo, iż w Niemczech nie ma zakazu hodowli obu ras, konieczne jest wykazanie, że koty nie będą narażone na cierpienie. Bobtail występuje w szerokiej gamie kolorystycznej, najbardziej pożądana jest maść trójbarwna, jako że uważa się ją za przynoszącą szczęście. 

Bobtail - podstawowe informacje

Typ futra - Krótkowłosy

Kraj pochodzenia - Japonia/Rosja

Wielkość - Średni

Pielęgnacja - Mało wymagający, należy czesać i szczotkować kilka razy w tygodniu

Charakter - Uważny, ciekawski, kontaktowy

                            Kot Turecki Van

Turecki van to rasa kotów domowych pochodzących od kotów z rejonu jeziora Van we wschodniej części państwa tureckiego - Wschodniej Anatolii. Nazywane są w języku tureckim "wan kedisi" ("Van Kedisi"), w języku ormianskim "wana katu" , a w języku kurdijskim "piszyka wane" (Pişika Wanê)). Jeden z niewielu kotów, które wychowane w pobliżu wody potrafią i lubią pływać. Za odrębną rasę został oficjalnie uznany w 1969 roku.

                                    Wygląd

Klasyczny Van jest śnieżnobiały, jedynie na głowie ma jedną albo dwie rozdzielone plamki w kolorze rudym i w tym samym kolorze ogon. Obecnie są znane różne odmiany barwne tych kotów - czarne, niebieskie, kremowe, szylkretowe (zawsze muszą występować plamy na głowie i ogon w tym samym kolorze). Koty te mogą mieć oczy bursztynowe, niebieskie albo różnokolorowe (jedno niebieskie, drugie bursztynowe), co objaśnia się wadą wrodzoną, zwaną różnobarwnością tęczówki (łac. heterochromia iridis). Opis ten dotyczy kotów hodowlanych rasy Van.
Obecnie hodowcy starają się o uznanie odmiany kota Van zwanego w Turcji "Van Kedisi". Istnieje przekaz mówiący o świętych kotach znad jeziora Van. "Van Kedisi" różni się wyglądem od kotów rasowych hodowanych obecnie. Jest wiele śnieżnobiałych "Van Kedisi", które są głuche. W większości ras istnieje podejrzenie głuchoty u kotów białych, gdy co najmniej jedno z oczu ma kolor niebieski. Ostatnio związek hodowców TICA uznał białą odmianę barwną kota Tureckiego Van. W hodowlach Vanów pojawiały się czasem śnieżnobiałe kocięta. Obecnie gdy TICA dopuściła do hodowli białego Vana, ich liczba wzrasta, a hodowcy zaczynają mówić o przypadkach białych kotów w dotychczasowych hodowlach.
Badaniem białego Vana zajęło się Centrum Badań Van Kedisi, które prowadzi badania nad odtworzeniem naturalnej populacji tych kotów, które są jednym ze skarbów narodowych tego kraju. Badania te dołączono do dokumentacji przedstawionej komisji hodowlanej rozpatrującej dopuszczenie białego Vana do hodowli^[4].

                                       Cechy szczególne

Rasa ta wykształciła oprócz umaszczenia i koloru oczu jeszcze kilka unikatowych cech. Jedną z nich jest futro, które szybko obsycha z wody. Kot ten posiada tylko jeden rodzaj sierści - okrywową, nie ma natomiast puszystego podszerstka. Z tego powodu nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Drugą cechą jest powiększony fałd skóry między kolejnymi pazurami. Kot w wodzie rozcapierza łapę, a powiększony fałd skóry działa jak płetwa.

                                                         TEMPERAMENT I CHARAKTER

Turecki van ma średni temperament. To kot silny, zrównoważony i wesoły. Choć przywiązuje się do wszystkich domowników, to zwykle wyróżnia w jedną osobę w rodzinie. Asystuje jej nawet w łazience i bez oporów wykąpie się z nią w wannie. Ponieważ w naturze tureckie vany doskonale łowiły ryby, dlatego nie boją się wody i jako jedyne koty chętnie pływają. Van jest bardzo towarzyski, serdeczny i gadatliwy. Bywa też uparty i ma własne zdanie na każdy temat. Nadaje się na przyjaciela dla dzieci - nie zachowuje się agresywnie, jest cierpliwy i tolerancyjny. Lubi się wspinać i z góry obserwować otoczenie, dlatego warto sprawić mu koci słupek z podestami - będzie mógł na nim także odpoczywać i ostrzyć pazury. Turecki van jest inteligentny i bardzo ciekawski - nic nie umknie jego uwadze. Nie lubi samotności, dlatego najlepiej czuje wśród innych kotów; potrafi też żyć w dużej przyjaźni z psem. Nie potrzebuje wiele miejsca i może mieszkać nawet w małym mieszkaniu. Lubi raz na jakiś czas wyjść na świeże powietrze, np. na zabezpieczony balkon lub na spacer na smyczy. Kociąt tej rasy powinny się zbyt szybko wypuszczać z hodowli; najlepiej, gdy mogą przebywać z matką do około 3 miesiąca życia. Wyrastają wówczas na bardziej zrównoważone i pewniejsze siebie osobniki.

                                                                        PIELĘGNACJA

Pielęgnacja jest bardzo łatwa, sierść nie kołtuni się i prawie nie wymaga czesania. Tylko w okresach linienia powinno się systematycznie usuwać martwy włos. Specyficzna budowa włosa - kształt pustego w środku stożka - i brak podszerstka sprawiają, że bardzo szybko schną po kąpieli.

Kot Szkocki Fold

rasa kotów, powstała przypadkiem w 1961 roku w Szkocji. Rozpoczęto hodowlę poprzez selekcję, a nową rasę nazwano Scottish Fold. Nie jest uznawany i dopuszczany do wystaw przez większość organizacji hodowlanych.

Wygląd

Cechą charakterystyczną rasy są małe, załamane uszy, szeroko osadzone, zaokrąglone. Głowa zwisłouchów jest idealnie okrągła. Rozróżnia się różne rodzaje załamań - pojedyncze, pofałdowane (np. załamane ku przodowi, a następnie ku tyłowi), lub niesymetryczne (koty z załamanym jednym uchem są dyskwalifikowane). Za tę przedziwną cechę odpowiedzialny jest dominujący gen powszechnie występujący u innych zwierząt domowych (świń, psów, owiec, itd.). U kotów to zjawisko wyjątkowo rzadkie. Zabawne, zwisające uszy nadają pyszczkowi tego kota wiecznie zdziwiony wyraz.
Młode zwisłouchy rodzą się z uszkami stojącymi, które załamują się dopiero, gdy kociak osiąga wiek kilku tygodni.
Obecnie zwisłouchy szkockie to koty krótkowłose, choć znana jest tez odmiana długowłosa zwana Highland Fold.
Koty zwisłouche umaszczone mogą być analogicznie do umaszczenia kotów brytyjskich krótkowłosych (z wyjątkiem czekoladowego, lila i color point). Barwa oczu musi harmonizować z umaszczeniem.
Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia, oprócz maści typu syjamskiego, lawendowej i czekoladowej. Pielęgnacja tego kota jest łatwa, tylko odmiana długowłosa wymaga częstszego czesania.

                                         Charakter

Zwisłouchy są kotami bardzo sympatycznymi i przyjaznymi. Lubią zabawę, są bardzo przymilne.
Jest kotem łagodnym, zrównoważonym i spokojnym, o umiarkowanym temperamencie. Bardzo przywiązuje się do rodziny, jednak najczęściej wybiera sobie jedną osobę i staje się jej najlepszym przyjacielem. Nie jest jednak natrętny w domaganiu się pieszczot. Najczęściej żyje w zgodzie z kotami i innymi zwierzętami domowymi.
Mimo że koty te nie są zbyt skoczne, uwielbiają polować.

Zdrowie

Jedna z najbardziej przyjaznych ras znana człowiekowi. Idealna do hodowli w domu, odporna na większość chorób kocich, koty tej rasy są bardzo zwinne.

                                   Kot Norweski Leśny 

Kot norweski leśny (norw. Norsk skogkatt) – naturalna rasa kota przystosowana do życia w chłodnym klimacie.
 

                    Pochodzenie

Pochodzenie rasy na terenach Skandynawii nie jest dokładnie określone. Jedna z teorii mówi, że przodkowie tych kotów zostali przywiezieni przez krzyżowców; inna, że przez wikingów z Wysp Brytyjskich. W latach 70. XX wieku rasa otrzymała wzorzec i została uznana przez FIFE.

                                                 Wygląd

Kot norweski leśny to kot duży, mocnej budowy, zaliczany do kotów pół długowłosych. Jego tylne łapy są dłuższe od przednich, co pozwala na dużą zwinność i ułatwia skoki. Posiada dwa rodzaje sierści - dłuższy wierzchni włos ościsty i krótszy, puszysty podszerstek. Okrywa taka prawie uniemożliwia przemoczenie futra. Charakterystyczną cechą kotów norweskich jest kryza wokół szyi i "portki" na tylnych nogach. Dopełnieniem "dzikiego" wyglądu są "tufki" na szczycie uszu (jak u rysia) - same uszy są przysłonięte sierścią. Głowa ma kształt trójkąta równobocznego z prostym profilem. Dorosłe kocury osiągają 6-9 kg, kotki około 5-6 kg.

      Barwy futra

Kot norweski leśny występuje w prawie wszystkich znanych odmianach kolorystycznych. Nie występują w kolorach z oznaczeniami charakterystycznymi dla Syjamów, chocolate i lila. Kolor oczu zgodny z barwą futra. Futro kota norweskiego prawie wcale się nie mechaci. Wystarczy szczotkować je raz na tydzień, tylko w okresie linienia częściej. 

                    Pożywienie

Najlepsza jest dla niego dieta mięsna urozmaicona od czasu do czasu rybą.

Charakter

Kot norweski leśny

Kot norweski jest bardzo inteligentny. Przywiązuje się do właściciela i jego domu. Może żyć z innymi zwierzętami domowymi. Jednak długie lata spędzone na wolności nauczyły go nieufności wobec obcych. Młody lubi się bawić pod warunkiem, że nikt go do niczego nie zmusza. Podobnie jest z pieszczotami, które nie powinny trwać zbyt długo. Kot ten ma zachowane silne instynkty łowcze, jest świetnym łowcą i często poluje.

                                         Cechy zasadnicze

Wielkość - duży (4)
Pielęgnacja sierści - bardzo mała (1)
Aktywność - duża (4)
Życzliwość - średnia (3)
Figlarność - Super figlarny (10)

Kot Burmski

(Nazwa hodowlana; zwany także kotem burmańskim - nie należy go jednak mylić z kotem Birmańskim ) pochodzi z klasztorów i pałaców starożytnej Birmy. Koty tej rasy należą do tzw. grupy azjatyckiej.

Historia rasy

Pierwsza wzmianka o kocie burmańskim pojawia się w księdze poezji o kotach, która ukazała się w okresie Audhya (1350-1767), a obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Departamentu Sztuki Uniwersytetu Bangkoku. Koty te hodowane były przez mnichów jako kot świątynny. Zwane były "świątynną strażą" ze względu na swoje szczególne brwi (prawie nieowłosione plamki nad oczami), które sprawiały wrażenie, jakby kot ten miał oczy zawsze otwarte. Wierzono, że dusza osoby, która zmarła, przed przejściem na najwyższy poziom doskonałości w następnym życiu, żyła jeszcze jakiś czas w ciele świętego kota. Kot taki po śmierci miał wstawiać się u Buddy za swoim właścicielem.
W roku 1889 Harrison Weir organizator pierwszej nowożytnej wystawy kotów rasowych w Crystal Palace, opisał dwa warianty kota Syjamskiego. Pierwszy opisany typ był jasno ubarwiony z ciemniejszymi znaczeniami, drugi zaś – jego zdaniem przypadkowa odmiana – kot o czekoladowej barwie. Jaśniejszy, znaczony typ niezmienne wygrywał na wystawach z odmianą czekoladową, tak że z czasem "czekoladowy Syjam" odpadł z konkursu.
W roku 1930 emerytowany lekarz marynarki wojennej USA, dr Joseph G. Tompson, mieszkający w San Francisco, sprowadził z Birmy brązową kotkę i nadał jej imię "Wong Mau". Kotkę początkowo uważano za nową odmianę kota Malajskiego, Wong Mau okazała się być kotem Tonkijskim, tj. syjamsko-burmańską hybrydą. W USA nie było kota podobnego do "Wong Mau", zatem dr Thomson (wraz z trójką wybitnych hodowców: Virginią Cobb, Billym Gerstem i dr Clydem E. Keelerem) sprowadził z Tajlandii kocura syjamskiego o imieniu "Tai Mau". Niektóre koty z tego miotu były podobne do matki, a niektóre były typowymi kotami syjamskimi . Dopiero skrzyżowanie "Wong Mau" z jej synem "Yen Yen" zaowocowało powstaniem trzeciego typu kolorystycznego, o ciemnobrązowej barwie. Od tej pory można mówić o powstaniu nowej hodowli kotów – kotów burmskich.
W roku 1934 kandydaturę kota burmańskiego zgłoszono do oficjalnego spisu kotów rasowych w Stanach prowadzonego przez Cat Franciers Association(pol.: Towarzystwo Miłośników Kotów; CFA), a w roku 1936 rasa ta została zaakceptowana do wpisu. Ze względu na rosnące zainteresowanie kotem burmańskim, a przez co i ogromne zapotrzebowanie na kocięta, do hodowli zaczęto ponownie używać kota Syjamskiego, przez co powstały kolejne hybrydy: o barwie szampana, niebieskie i platynowe. To znowu doprowadziło do zawieszenia rejestracji, gdyż CFA nie była przekonana, czy kot burmański jest rzeczywiście oddzielną rasą. Rasę zarejestrowano ponownie w roku 1953, a w 1957 wróciła na wystawy. Stworzono standard rasy podkreślający różnice między kotem burmańskim a syjamskim i w roku 1959 standard ten został przyjęty przez CFA. Od tego czasu w standardzie zmieniło się bardzo niewiele.

Hodowla w Polsce

Kot burmański jest już hodowany w Polsce, choć rasy tej nie można zaliczyć do rozpowszechnionych. Pierwsza kotka rasy burmańskiej – niebieska "Anne Louise Falyu's" z hodowli holenderskiej pojawiła się w Polsce w 1992 roku. W 1994 i 1995 roku dołączyły do niej dwa kocury – rudy – "Harry Fox" z Czech i czekoladowy – "Solo Junior Off Indra" z Holandii. Obecnie w Polsce zarejestrowanych jest zaledwie kilka hodowli kotów tej rasy.

Herb

Jako że kot burmański jest członkiem "kociej arystokracji", posiada swój herb. U szczytu herbu kota burmańskiego znajduje się paw z rozpostartym ogonem, symbol narodowy Birmy. Po obu stronach pawia stoją lwy zwane "Klinthe". Obramowanie herbu nawiązuje do wzornictwa stosowanego w zdobieniu świątyń. Główny element herbu stanowi podobizna sobolego kota burmańskiego. Poniżej znajdują się trzy symbole dziedzictwa narodowego Birmy. Pośrodku, poniżej podobizny kota, siedzi Budda z pagody Szwegadon. Po lewej jego stronie widać słonie niosące drogocenne drewno tekowe. Po prawej stronie kobieta birmańska tańczy na tle typowego domu miasta Rangun. Imię i zawołanie znajdują się u podnóża herbu: Kot Burmański – Inteligencja – Godność – Uczuciowość

Cechy ogólne

Kot burmański akceptuje towarzystwo innych zwierząt w domu. Ciężko znosi samotność. Jest to typowo domowy kot, tzn. że nie należy go przyuczać do samotnych wędrówek po okolicy, gdyż zatracił on wiele zachowań umożliwiających przeżycie w warunkach naturalnych. Występuje w wielu odmianach barwnych, niezależnie.

Wygląd

Postura Koty burmańskie są kotami o średniej wielkości. Ważą od 3 do 4 kilogramów. Mają zwartą i muskularną budowę. Mają szeroką, wysklepioną klatkę i niezbyt długie, silne nogi o małych okrągłych łapach.
Głowa Głowa kota burmańskiego jest okrągła, pełna, czoło zaokrąglone, pysk z profilu niemal płaski, broda wyraźnie okrągła, kości policzkowe wysokie, a u kocurów wyraźnie zaznaczone.
Oczy Oczy powinny być duże, ale nie wystające, okrągłe. Barwa oscyluje między żółtą, a żółtozieloną (z wiekiem oczy kota zielenieją), a za szczególnie pożądane uważa się "złote" znaczenia.
Uszy Uszy u kota burmańskiego są szeroko rozstawione, grubsze u nasady, ku górze zwężają się i są okrągło zakończone; postawione lekko ku przodowi.
Ogon Ogon powinien być prosty, lub jedynie lekko zawijający ku górze, średniej długości i grubości.
Futro Koty burmańskie występują w dziesięciu odmianach barwnych:

• sobolej (podstawowej) – ciemnobrązowej o ciepłym odcieniu, choć genetycznie to koty czarne,
• kremowej – rozjaśniony, pastelowy rudy,
• rudej – w ciepłym pomarańczowym odcieniu,
• czekoladowej – jasnobrązowej w odcieniu mlecznej czekolady,
• liliowej – szarej z różowym odcieniem,
• niebieskiej – w odcieniu cynowej szarości, tzw. "antyczne srebro",
• szylkretowej seal (sobolej)– kombinacja jasnej i ciemnej rudości z ciemnym brązem,
• szylkretowej czekoladowej – kombinacja jasnej i ciemnej rudości z jasnym brązem,
• szylkretowej niebieskiej – kombinacja barw niebieskiej i kremowej,
• szylkretowej liliowej – kombinacja barw liliowej i kremowej.

Charakterystyczne dla rasy jest rozmieszczenie kolorów nieco jaśniejszych w dolnych partiach tułowia (podbrzusze i klatka piersiowa) i ciemniejszym na pysku (tzw. maska), uszach, nogach, i ogonie. Głębia barw ustala się ostatecznie do końca drugiego roku życia kota.
Kolor futra zmienia się wraz z temperaturą: w temperaturze wysokiej futro jaśnieje, w niskiej – ciemnieje. Dlatego właśnie kocięta rodzą się z jaśniejszym futrem, tzn. ich kolor wynika z wysokiej temperatury ciała matki.
Sierść kotów burmańskich jest krótka, dokładnie przylega do ciała i jest jedwabista w dotyku. Jedwabistość ta wynika z faktu, że koty burmańskie nie posiadają podszorstka, przez co, dla ogrzania, lubią przytulać się do człowieka i innych zwierząt. Ze względu na wyjątkowe walory futra koty burmańskie nazywane są "kocimi sobolami".
Pielęgnacja sierści polega na cotygodniowym wyczesywaniu włosianą szczotką; ewentualnie można też sierść polerować wełnianą szmatką.

Kot Egipski

 Kot egipski Mau – rasa kota wyhodowana w latach 50., prawdopodobnie w Egipcie. Mau znaczy w języku średnio egipskim "kot". Jest to jedna z niewielu naturalnie cętkowanych ras kotów. Cętki znajdują się nie tylko na futrze, lecz także na skórze.

Pochodzenie

Dokładne pochodzenie kotów egipskich Mau jest nieznane, ponieważ nie istnieją na ten temat żadne dokumenty. Prawdopodobnie powstały w latach 50. jako krzyżówka kota amerykańskiego krótkowłosego kota Abisyńskiego i kota Syjamskiego. Celem hodowców było stworzenie rasy podobnej do kotów widniejących na starożytnych egipskich malowidłach. Jednak według innych źródeł różnice w budowie ciała między kotami Mau a rasami cętkowanymi powstałymi w wyniku krzyżówek (jak ocicat i kot Bengalski) wskazują na naturalne pochodzenie tej rasy. CFA zatwierdziła rasę w 1968.

Wygląd

Rasa ta przypomina budową kota Abisyńskiego. Mau są bardzo dobrze umięśnione, średniej wielkości. Tylne łapy są trochę dłuższe od przednich, a między kolanem a bokiem znajduje się charakterystyczny pas luźnej skóry, co przypomina budowę geparda. Głowa jest klinowata, o zaokrąglonych konturach. Uszy średnie lub duże, szeroko rozstawione, wnętrze perłowo-różowe, ze sterczącymi włoskami na wewnętrznej krawędzi. Mogą wystąpić kępki włosów na czubkach małżowin. Oczy duże, w kształcie migdałów, o charakterystycznym odcieniu agrestowej zieleni. Zarys oczu jest przedłużony cienkimi liniami, które sprawiają wrażenie makijażu. Futro jest delikatne i ściśle przylegające do ciała. Nie chroni dobrze przed niskimi temperaturami; Mau lepiej czują się w ciepłym klimacie. Występują trzy umaszczenia – brązowe, srebrne i dymne. We wszystkich odmianach wymagany jest na całym ciele ciemny wzór, składający się z osobnych plamek na tułowiu, pierścieni na ogonie i otwartych pierścieni na łapach, a na czole musi widnieć znak przypominający literę M lub skarabeusza. Nos jest jednakowo szeroki na całej długości.

Zachowanie

Koty Mau są żywotne, chętne do zabawy i odważne. Chętnie przebywają z ludźmi i lubią, kiedy poświęca im się uwagę. Przywiązują się do jednej lub dwóch osób i są nieufne wobec obcych ludzi i zwierząt. Wobec obcych kotów mogą być agresywne. Łatwo uczą się aportować. Cechą szczególną tej rasy jest energiczne machanie ogonem przypominające oznaczanie terenu moczem, oraz duża "gadatliwość". Głos kotów Mau jest melodyjny, choć przeważnie niegłośny.